ülseratif kolit hikayem

Merhaba ;  yaşım şu an  21 ,sizi bu hastalık hakkında bilgilendirmek hemde benim gibi ülseratif kolit hastası olan kişilerle bilgi paylaşımı adına ülseratif kolit hikayemden bahsetmek istiyorum size..

  Yaşım 18  iken üniversite sınavı stresi yüzünden hastalığımın ilk  ortaya çıktı (ama benim böle bir hastalıktan haberim olmadığı önemsemediğim)  kısa süre etkili olarak başladı bu hastalık bende. Daha sonra üniversite hayatımın 2. Senesi  şiddetli karın ağrısı,kramp, lavaboya sık gitme ,zayıflama ,halsizlik,kanama  üzerine  şubat 2013 de  ankara numune hastanesi kolej polikiniğine  ilk gidişimle   kansızlık, amip olduğunu söyleyip  beni polikinlikden numune hastanesine yönlendirdiler . numune hastanesindede  amip üzerine ilaç vererek (flagl) benim hastalığımın daha da ilerlemesine sebep oldular . daha sonra bu ilacı kullanırken daha kötü olmam nedeni ile atatürk hastanesinde ilk klonoskopi mi oldum. Anestezsiz olan kolonoskopimde  yine amip teşhisi konuldu. Ve aynı ağır antibiyotikleri tekrar kulandıktan sonra ağustos 2013 de daha da  kötü olunca son çare olarak  ankara 29 mayıs hastanesindeki bir doktorun ismini duyarak  kendisiyle  iletişime geçtik.  Hemen kolonoskopi yapıp meğer  ülseratif kolit hastası olduğum ortaya çıktı .(yanlış ilaç ve zaman kaybından %90 yayılmış olduğunu söledi) yaşımın genç olması ile hastalığıma alışmam da zor oldu.Doktorumun  ilk sölediği bu hastalık seninle ömür boyu devam edecek demesi benim yaşımdaki biri için kabul edilemez birşeydi. Salofalk (günde 8 tane)  ile ilk tedavime başladım 15 gün kullandıktan sonra şiddetli bir atak geçirdim. Bu hastalığın alevlenme zamanının  olduğunu bilmiyordum. Dışarıda okuduğum için ailemde yanımda değildi. 16 eylül 2013  Pazartesi kendimi iyi hissetmemem üzerine okuluma gitmedim normal  bir soğuk algınlığı sandım.sonra Salı, Çarşamba derken Perşembe günü karabük hastanesi acilde buldum kendimi.  hemen dahiliyeye yönelendirdi  ve acil yatışımı yapmak istedi doktor  hatta daha iyi ve büyük bir hastaneye gitmem gerektiğini burda riskli olduğunu söyledi.

Bunun üzerine cuma günü ailem almaya  geldi.ankaraya kendi doktoruma gitmek için yol aldık  . hafta sonu derken kendi doktoruma ulaşamadım  daha da kötüleşmiştim. Son safhaya gelmiştim yüreyemiyordum,konuşamıyordum, başımın ,kulağımın ağrısı  çok şiddetliydi,uyuyamıyordum , ağrılarım yüzünden sürekli çığlık atarak ağlıyordum. 1 hafta olmuştu.(doktorumun  antibiyotik ağrı kesicilerin  bu hastalıkda zararlı olduğunu söylemesi üzerine alamıyordum.)  Pazartesi ankara 29 mayıs hastanesinde hemen yatışım yapıldı.bir kaç gün daha gitmeseymişim ölümle sonuçlanıyormuş. başta enfeksiyon kaptığım CRP ‘min 140 olduğu   için ağırlaştığım ortaya çıktı . daha sonra kortizon + salofalk (günde 6 kortizon +8 salofalk+ mide koruyucu+lavman =16 tane ilaç) almaya başladım. 2 ay karabüke gitmedim (dolayısıyla okula da gidemedim) (okulumu donduracaktım ama doktorum hastalığının hayatını etkilemesine izin  verme demesiyle vazgeçtim.). 2 ay sonunda karabüke gitdim 3 gün sonra tekrar fenalaştım  ailem tekrar almaya geldi  ve tekrar ankara 29 mayıs hastanesine geldim. Bu seferde CRP’min 150 olduğu ortaya çıktı ve salofalk yüzünden CRP’min yükseldiği ,salofalka alerjim olduğu ortaya çıktı ve salofalkı bırakmış oldum. Bu sefer günde sadece 8 tane kortizon ile şubat 2014 e kadar 4 ay kortizon kullandım .daha sonra İmuran (günde 1 tane) kullandım.doktorumun mersine gitmesi ve başka bir doktora yönlendirmesi ile yeni bir süreç başladı. Yeni doktorum yeni  bir klonoskopi  yaptı .  beklediğinden daha iyi olduğumu söyledi. İmuran+salozoprin(salofalk benzeri) kullanmaya başladım ve salozoprin dokununca bıraktık. Daha sonra imuran+pentaza kullanmaya başladım ama pentasan da dokundu ve bıraktım . imuran da 1 den falza doz alınca dokunuyordu.ağrılarım da çok fazlaydı ödemlerim yüzünden yürüyemiyordum. Doğru ilaç  bir türlü bulamadık. Tekrar kortizona başlamak zorunda olduğumu söyledi doktor . kabul etmedim ve yeni bıraktığımı söyleyerek başlamadım . imuranı günde 2 kez sabah 1 akşam 1 yerine  , akşam 2 tane almaya başladım ve daha iyi hissetdim kendimi . şuan 29 mayıs 2014 ve imuran +2 ile hayatıma devam ediyorum.

   Bu hastalıkda en önemli şey moral . hayatta hiçbir şey için üzülmeye değmediğini erken yaştan anlayan biri olarak umudumuzu kaybetmemiz gerektiğini düşünüyorum. Hamd olsun kanser değiliz, elimiz ayağımız tutuyor ne hastalıklar var. Herşey aslında bizim elimizde Doğru zamanda doğru ilaçlar ile iyileşmemizde .pozitif düşünelim pozitif sonuçlansın.

   Hastalık yaş tanımaz.