hayat standardım çok düştü

34 yasındayım.Devlet memuruyum.3 sene önce cok kötu bır dönemden geçtım.ailevi yine sağlıkla ilgili problemler.ağır imtihanlar.üniversitedeyken 4 sene panik atak tedavisi görmiş ilaç kullanmıştım.gecti derken tekrar stress ve bom.şimdi ise cok zor bir hayat sürdürüyorum.tek başıma hicbiryere gidemiyorum.sokağa cıkınca duvar kenarlarına yakın yürüyorum karşıdan karşıya gecmek bir zulüm benim icin.hemen bir carpıntı baygınlık hissi baş dönmesi titreme  bulantı nefes darlığı.kalabalık yerlere gidemiyorum bir lokantada asla yemek yiyemem.markete gitmek zor benim icin.kasada sıra bekleyemiyorum hemen panik atak geliyor.ka. kez kapısına gidip panik atak gecircem diye döndüm kimbilir.3 yıldır hicbir arkadaşımla dısarda oturmadım oturamam ki.hemen kacmak istiyorum.bicok fiziksel hastalığım da var.hastanelere gidip gelmek ölümden beter kapıdan girer girmez başlıyor carpıntılar.bu hastalık hayatımı cok zorlastırdı.icimde yaşama isteği hic kalmadı.evdeysem akşam karanlık ve sessizse heryer uzanmışsam yatağa tek rahat ettiğim yer.calıştığım işte de sık sık panik atak.gizlemeye calışmaktan sahte gülümsemelerden bıktım inanın.rapor izin geciştiriyorum bazen.Yüce Rabbim hepimize şifalar versin yardımcımız olsun.Psikiyatriste gittim ama pek işe yaramadı.bu hastalıklarda genetik bir temel varmış.durup durup stres zamanlarında hortlarmış.ömür boyu da peşimi bırakmıycak anlaşılan.direnmeye calışıyorum ama bu hic de kolay olmuyor.benimle yaşayan kuzenim var 3 yıldır o hep yanımda.baston gibi.her gittiğim yere benimle geliyor.araba kullanırken sağdan ve yavaş yavaş giderim.bi cıkış kapısı olması lazım cünkü.zor arkadaşlar zor.sokakta panik ataksız tek başıma hürce yürümeyi o kadar özledim ki:(