kimse bilmez içimi içim kadar...

ilk kez bu kadar yoğun yaşıyordum her duyguyu ve büyüyorum diye bu kadar yoğun sanıyordum ...Hiç yapmadığım şeyleri yapmaya başlamıştım aniden uçak bileti alıp başka bi şehire gidip vakit geçiriyordum ya da gecenin bi yarısı olmadık şeyler yapıyordum ne aile yaşantıma ne de benim fiziki yapıma uymuyordu bu davranışlar herşey aşırıydı işte ...Herkesle çok iyi anlaşıyordum ya da sonuna kadar kavga ediyordum saatlerce uyumuyor bilgisayarda vakit geçiriyordum ruh halim vamp bi kişiliğe bürünüyordu çoğu zaman...21 yaşındaydım ama bu kadar keşif fazlaydı...Gerek özel gerek iş yaşamımda öyle çok şey yapıyordumki taşkınlıklar konudan konuya geçişler aşırı para harcama  ama hiç kimse anlamadı ve doğum günümde film koptu sanırım o 1 haftalık süreçte çok şey oldu işittiğim sesler dışında pek bişey hatırlamıyorum ağırdı oldukça ağır...Allah lafzı dışında bişey demiyordum ...olagan dışı varlıklarda vardı hastalığın içinde öyle çok korkuyordumki hiç bişey görmüyorsamda birşeyler nefesimi kesiyordu...sonra gözümü bi açtım bütün ailem etrafımda kenetlenmişti...Ardından belki 2 kat fazlası daha bi atak geçirdim tabi bu süreçte doktorum ciddi destek oldu öyle çok zayıfladımki yalnızca uyku ve beslenmemi düzenledik önce...Sonrasında herşeyi toparladım ama bukezde özgüvenim öyle çok azalıştıki çalan telefonlarıma bile bakamıyordum bu durumun geçmesini bekledim sabırla bütün dizileri ezberledim diyebilrim duş yapmak anneme yardımcı olma zor geliyordu yemek yiyip tv izliyor ve uyuyordum yalnızca kimseyle konuşmuyordum hastalığın en gıcık dönemiydi bu dönem ottan farksızdım yani o bile yeşil bi işlevi var ben daha çok renksiz sessiz ve hissizdim çalışmıyordum konuşmuyordum.Sonra LİTYUM geldi ve terapiler yeniden böyle olabileceğim aklıma gelmezdi 8 aylık uzun bi dönme ama şimdi çok daha iyiyim kontrol edebiliyorum kendimi...Diyeceğim o ki; dua edin ve kendinize inanın her dönem bitmeye mahkum yani herşey geçer kabullenin ve inanın ...sevgiler