Ülseratif kolit-ev süreci

9 HAZİRAN 2012

                Evde otururken o kadar çok internet sitelerine girdim ve o kadar çok kötü şeyler okudum ki… kısırlık,ilaçlar, kan kanseri, böbrek yetmezliği, diyaliz…vs. oturduğum yerden kendime işkence ediyordum. Hepsi ümitsizlik, hepsi kötü anılarla doluydu. Gökhan’in sitesini keşfettim http://ostomili.wordpress.com

                O kadar güzel anlatıyordu ki, bisiklete binişlerini, yediklerini, yaptıklarını zevkle okudum. Kayak bile yapıyordu. O yapıyorsa ben de yaparım, bunu aşan var ben de aşarım dedim. Hemen siteye üye olup yorum yaptım. Ki ben ameliyata girerken bile deniz hayal eden biri olarak acil yüzebilme planları yaptım. Bu gece çok rahat uyuyacaktım, başaran biri vardı. O site bana yaşama ve hastalıkla savaşma gücü verdi yani ümit verdi.

14 HAZİRAN 2012

                Karın kaslarımı hissedebilecek miyim? Kambur duruyordum. Bunu hemen Gökhan’ın sitesine yazarak öğrendim. Quasimodo gibi kalmayacakmışım yakın bir zamanda düzelecekmiş. Üstelik Allah muhafaza ama hapşırdığımda canım yanıyordu. Bu da geçecekmiş. Pek bir şey yiyemiyordum. Peynir, ekmek, yoğurt, muhallebi  ve çorba en güzel yiyeceklerdi benim için. Yoğurt yemenin hem sıcaklarda beni rahatlattığını hem de gücümü yavaş yavaş yerine getirdiğinin farkındayım. Torbam çok sık doluyor. Doktorum sakın bana ara ameliyat yaptırma dedi. Günde en az 2-2,5 litre su içiyorum yudum yudum… Su bu döneminizde en büyük yardımcı oluyor. Çok çiğnemem gerekiyordu. Biraz çiğnemeden yutsam poşetten aynen olduğu gibi çıktığını görebiliyordum. Yediklerime göre renk değişiyordu. Yoğurt, ayran ağırlıklı olunca beyaza yakın bir renk oluyordu. İleriki günlerde kırmızı lahana yediğimde yeşil geldiğini bile gördüm. 

                Artık öyle silinerek temizlenmek yoktu, ameliyattan sonra saçlarımı sadece bir kez yıkayabilmiştim. O da yıkamak denilirse… Bugün ilk kez yıkandım. Küvete girebilmem çok zor oldu, bacağımı karnıma çekemiyordum. Üstelik hala takatsizim. Bazen koridorda yürürken sanki bacaklarımı hissetmiyorum, kaslarım yokmuş gibi yere yıkılıyorum. Annem çok üzülüyor bu duruma 100 mt zor yürüyorum. Merdiven çıkmak ise hayal gibi.

                Banyodan çıktığım sırada komşumuz geldi ve ne olduysa o an saçımı takarken saçım komple tarağa geldi, annem mutfağa kaçtı, komşumuz direkt ağlamaya başladı. Birkaç tarak darbesi sonucunda saçlarım neredeyse tamamen döküldü ne olduğunu anlayamadım. Ben kanser değildim ki kemoterapi falan da görmedim. Zaten öyle olsa kaşlarım diye duruyor ki… Doktoruma gittik bana 1,5 ayda 20 kg. vermenin bu etkiyi yaratabileceğini hatta tırnaklarımın bile düşebileceğini söyledi. Hala anlamıyordum “100km. hızla giderken el freni çekildi, sence ne olur?” dedi. Acaba vücudumdaki tek hasar bu mu? 

23 HAZİRAN 2012

                Bugün ilk kez dışarı çıktım ve yürüdüm. Arkadaşım yanımdaydı hala gücüm yerinde değildi ama doktorumun dediği gibi biraz yürüyüp bir banka oturup dinlendikten sonra diğer banka kadar yürüyordum. Üstelik deniz havası iyi geldi. Ülseratif kolit çok hızlı kilo kaybına sebebiyet verdiği için kas kaybı da oluyor. Başlarda zor gelse de yatmamayı ve yürüyüş yapmanızı tavsiye ederim. Hatta yeğenimin pusetini iterek yürümek benim için en keyifli ve en güvenli olan yürüyüşlerdi. Zira öne doğru düşme riskimi sıfırlıyordu ve destek almamı sağlıyordu.

21-22 TEMMUZ 2012

                Her gün saçlarım biraz daha döküldü ve artık neredeyse kel bir kadınım. Çok garip bir milletiz vesselam  “ayy yazık çok genç, kanser, kanser, belli, belli” konuşmaları beni iyice hasta ediyor. Alışveriş merkezinde bandanamı ve aşırı zayıflığımı fark eden birkaç insan fısıldaşması eve gözlerim dolu dönmeme sebep verdi. Daha kötüsü ben bir kadınım ve acınarak bakılmak hiç mi hiç hoşuma gitmedi. Zira kanser olmasam bile sırf bu bakışlardan sebep olabilirim. Bunun bir çözümü olmalıydı. Kız kardeşime söylediğim gibi perukçunun yolunu tuttuk, öyle bir şey aldık ki, kendime bayıldım diyebilirim.  Güven geldi ve ertesi sabah ailemle ilk kez boğazda kahvaltı yaptım. Dışarıda yenilebilecek en güvenli öğün diyebilirim. Zaten kahvaltı bence günün en güzel öğünü hiç atlattığımı hatırlamam, ne demiş Cemal Süreya “Yemek yemek üstüne ne düşünürsünüz bilmem ama kahvaltının mutlulukla bir ilgisi olmalı” 

                “Bundan sonrasında ciddi bir kilo alma savaşına girdim” kayıtlara girmesi açısından bunu yazıyorum ki hayatımda böyle bir cümle kurmamıştım ve ne yalan söyleyeyim kortizondan sonra kullanacağımı da sanmıyorum. Ne kadar yersem yiyeyim bir türlü kilo alamıyordum. Tabi ki yine Gökhan’ın sitesinden destek aldım. Süresini uzatmaya çalıştığım yürüyüşler, hafif squat ve lunge derken 200 gr. almışım bundan sonrası geldi ve spor ile kaslarımı kazanmaya başladım. Tabi ki tenise dönmeyi hayal dahi edemiyorum ama yüzme için hazırlanıyorum.

18 AĞUSTOS 2012

                Hava bayağı rüzgarlı ve deniz Ege’de bayağı dalgalı… gözümü kararttım bir kere. Kemerimi kolayca taktım, kel kafama da boneyi geçirdiğim gibi arkadaşımın eline kamerayı verdim. Bu kayıtta kalması gereken bir hatıraydı. Sitede şimdilik böyle bir imkan olmadığı için yükleyemiyorum ama ilk denize girişimi hala mutluluk gözyaşları içinde izlerim. O günden sonra her şey farklı oldu. Ben başardım, denize tekrar girip yüzebiliyorum. Canım hiç yanmadı, karnımın biraz gerildiğini hissettim ama oralı bile olmadım.

                Bundan sonra ise elimden geldiği her anda denize girdim. Yüzdükçe güçlendim, kilo alabildim. Vücudum dümdüz olmaktan çıkıp şekillenmeye başladı. Her şeyden de öte ben “mutluyum” Allah’a bana yüzmekten ayıracak bir rahatsızlık vermediği için binlerce kez şükrediyorum.