Epilepsi...

İyi günler. Herkesin olduğu gibi benimde ufak bir hastalık hikayem var fakat ortaya çıkış sebebi biraz daha farklı. Öncelikle şunu söyleyeyim benim epilepsi rahatsızlığım kalıtsal. 2001 yaz'ında okullar kapanmış 4.sınıfı bitirmiştim yaz tatili için yazlığımıza gitmiştik. Günler güle oynaya geçerken bir akşam doktor kuzenim şu anki eşi ile nişanlı iken bize gelmişlerdi. Saat akşam 9 sıralarında. Ben selamlaşıp dışarı top oynamaya çıktım. Komşumuzun oğlu ve onların evini boyamaya gelen 18 yaşlarında biri birde ben oynuyorduk. Oynarken top dikenlerin arasına kaçtı akşam gözü ilede gözükmediği için bıraktık. 18 yaşındaki de adı da reha dı hiç unutmam. Kolunu omzuma attı fakat boy farkımız çok tabi benim elimide belime doladı, birşeyler anlatıyordu. Birden çelme taktı ve kendimi yerde buldum yer topraktı ve yer yer taşlar vardı. Taşta tam elmacık kemiğime yakın bir yeri deldi bir anda kanlar boşalmaya başladı benden. Feryat figen çığlık attım. Annem hemen çıktı beni görünce oda başladı ağlamaya. Doktor kuzenim allah razı olsun ondan ilk müdaheleyi o yaptı. Ve hikayem burdan sonra başlıyor. Yazlığın orlardaki en yakın hastaneye gittik annem dikiş atılcak diye korkuyordu fakat öyle birşey olmadı. Burda pek birşey yapamacıklarını ve ege üniversitesi hastanesini tavsiye ettiler. Babam gelip bizi alıp yolda götürüyorken beklenmedik birşey olmuş ve ben ilk nöbetimi yolda geçirmişim arabada uyurken (tüm nöbetlerim uykumda oldu). Anlattıklarına göre bütün vücudum kasılmış titremeye başlamışım ağzımdan da tükrük akmış. Hastaneye gittiğimizde epilepsi olduğum söylenmiş. 1-2 gün hastanede kaldım sadece gözümü açtığımda bende başka hastaların olduğunu görmüştüm ve açıkçası ilk defa böyle bir durumla karşılaşmıştım korkmuştum! Etrafıma bakınırken halam geldi ve beni çıkarmalarını eve gitmek istediğimi söyledim. Biraz daha tutup bıraktılar ve epilepsi olduğumu söylediler. Bir sürü doktor gezdik özel normal. Ve 10 yaşında bir erkek çocuğuna verilmeyecek yasaklar verildi. Televizyon top oynamak kendini yormak sünnet olmak herşey yasaktı nerdeyse zevk alabilceğim şeyler kaybolup gitmişti. Dönüp dolaşıp en iyi doktorun ege ünv. ismini yanlış hatırlamıyorsam sarenur hanımdı. 4-5 sene boyunca o ilgilendi hastalığımla tegretol 100 cc ile başladık ve ardından 200 cc ye geçtim psikologta girdi işin içine ve bir ilaç denimişlerdi epilepsi hastaları için ismini epicloram mı onun gibi birşeydi tam hatırlamıyorum. Unutulmaz bir 4-5 yıl geçirdim. Ailevi sorunlarda baş gösterdi. İnsanlar sana acıyarak bakıyor. Aslında bu kötü birşey ben o kadar kötü durumdamıyım diyordum kendi kendime. Ama ilaç tedavim bittiğinde çok mutlu olmuştum artık her sabah ve her akşam içmeyi hatırlayacağım bir ilaç yoktu. Şükürler olsun umarım her hasta bu mutluluğu tadar. İnanın ne kadar zor olduğunu biliyorum. Ama hayat insanı sınıyor bir çok acılar yaşıyoruz ama ufacıkta olsa mutlu olabilmenin yolu varsa o yoldan gidin. Bu ilaçlar bu anılar o dönemlerde çocuksun işte aklı ermiyor insanın okul hayatından spor hayatına herşeyi etkiliyor. Ama hayat herşeye rağmen yaşamaya değer. Açıkçası bu siteyi daha önce bulmak isterdim. Duygulandım gerçekten. Çünkü çevremde bu rahatsızlığı yaşayan kimse yoktu insanlar anlamıyor ve sizinde dediğiniz gibi empati kuruyorlar sadece anlayabildikleri kadar. En iyi yaşayanlar bilir. Herkese mutlu günler...