KOLAY DEĞİL

Merhaba ben Merve 23 yaşımdayım tam olarak 2007’den bu yana epilepsi hastalığıyla uğraşıyorum.Hastalığım ilk zamanlarda kontrol edilemez boyutlarda değildi nöbet geçirdikten sonra uyku halim oluyordu o kadar.2011de üniversite için bir yurt ayarladık kazanmıştım mutluydum fakat unuttuğum şey hastalığımdı okulun 1.döneminde hiçbir sıkıntı yaşamadım bölüm birincisiydim fakat 2.döneminde günde 3ü bulan yarım saat süren nöbetlerim başladı hergün gözümü faklı bir hastane ve durumda açıyordum ya buz gibi yoğun bakım odasındaydm ya entübe edilmiş oluyordum ki genelde bir yerlerim mutlaka alçı da oluyordu en son tek başıma merdivenlerde geçirdiğim nöbet sonunda çıkık bir parmak ve diz hatıra kaldı bi çıktığımda 1 haftadan önce yurda dönemiyordum çektiğim biyolojik sıkıntılar benim için kolay olandı zor olansa nöbetlerim sırasında düştüğüm durumların arkadaşlarım arasında alay konusu olması hep bir yük gibi gözükmem kaçırdığım dersler ve akabinde kaçırdığım sınavlar devamsızlık yüzünden kalma vs eğitim hayatımı bu şekilde 2 sene sürdürmeye çalıştım zeki bir kızdım hedeflerim vardı gerçekleştirmeden bırakmak istemiyordum ama çok yoruldum ve bıraktım hastalığımın bana kaybettirdiği bir çok şey oldu hormon bozukluğu hastalığımı tetikliyormuş ve kortizona da başladık üniversiteye ilk gittğimde 170 boyunda 68 kiloydum fakat şu an 90 kiloyum ilaç tedavim hala devam ediyor kurtulamadım günde 3 kezdi şimdi ayda 1-2 buna da şükür nişanlım ve ailemin desteğiyle ayaktayım sınavlara hazırlanıyorum.Yani işin aslı ben hastalıkla baş etmekle biyolojik olarak pek zorlanmadım güçlü bir vücut direncim vardı fakat hastalığımı kabullensemde hastalığımın getirdiklerini ve götürdklerini kabullenemedim henüz…Hiçbir hastalık kolay değil ama bu bambaşka Allah kimsenin başına vermesin acil şifalar ve çok çok geçmiş olsun hepinize

​